Een uiterst giftige tijd - Een boom geveld

Zelfs de sterkste boom gaat neer bij een zuchtje wind als de bodem onder hem is weggeslagen.

Ik ben beslist niet de sterkste boom, heb wel aardig wat orkanen doorstaan maar kon nu even niet meer blijven staan.

Er is al meer dan 1,5 jaar geleden een ENDKRIEG (dit klinkt zwaar overdreven maar wie de tekenen kan duiden ziet de waarheid) tegen de mensheid in gang gezet die een uiterst giftige omgeving voor velen die wat gevoeliger zijn, de negatieve sfeer sneller oppikken dan anderen, heeft gecreëerd vanaf het begin af aan. We, gevoeligere antennes, voelen gewoonweg sneller aan, of hebben altijd al het gevoel gehad dat het niet klopt.

Soms is zo'n gevoelige antenne een groot voordeel maar vaker nog een deprimerend instrument dat je liever niet had gehad. Je leert ermee omgaan, je leert echter ook tegen je eigen gevoel in te gaan en voor de lieve vrede jezelf opzij te zetten omdat overal tegenin gaan nu eenmaal geen oplossing is.

De frustraties echter die dat met zich meebrengt hopen zich in de loop van de tijd op.

Totdat de bom barst.

Niet meer willen leven in zo'n omgeving in deze tijd die je geen vreugde meer brengt, brengt velen aan de rand van de afgrond. Ik ken die afgrond heb er vaak genoeg in gekeken.

Een ieder komt aan die afgrond, geen enkel mens uitgezonderd als hij zijn bodem voelt weggeslagen. Alle houvast tussen je vingers is door geglipt.

De wetenschap dat deze wereld giftig is en niet de wereld waarin ik graag zou leven, heb ik waarschijnlijk al vanaf mijn geboorte aan meegekregen. Dat zit in me, meegebakken als zoveel andere dingen.

Als ik zie dat iets niet klopt ga ik op zoek naar het waarom. Zo ook nu, 1,5 jaar geleden. Ik bijt me vast, spendeer elke vrije minuut aan het onderzoeken waarom en doe dat vaak met een doelgerichtheid die aan mijn eigen gemoedstoestand geen goed doet. Deze alleen maar meer en meer ondermijnt maar ik kan niet anders.

Het onderzoek spitst zich al gauw tot info verkregen via 1 kanaal onder gelijkgezinden. Twitter.
Een uiterst giftige omgeving. Omdat aan de ene kant je zoveel informatie krijgt dat je filteren moet maar tegelijk ook zoveel aanvallen te verduren krijgt van totaal tegengestelde meningen. Aanvallen gericht op de persoon, puur kwaad, gericht op je met maar 1 doel, je beschadigen, je onderuit halen. Als je al zo lang daarmee geconfronteerd wordt, dan raakt dat je. Het spoelt stukje bij beetje kleine stukjes houvast weg. Niet zozeer omdat ze op jou gericht zijn maar meer omdat ze het beeld bevestigen: mensen kunnen in en in slecht zijn. Kwaadaardig.

Wat voor anderen een 'het glijdt van m'n rug is', is voor mensen met een gevoeligere antenne een ware orkaan.

Ik heb mij aangeleerd giftigheid direct naast me neer te leggen, het te blokkeren. #ploink is mijn middel om door de giftigheid heen te waden op zoek naar de waarheid, op zoek naar informatie.

Dat ging tot begin van dit jaar goed. Ik zal niet teveel uitweiden over mijn situatie, wil u alleen meegeven al 20 jaar onder hoogspanning te staan, eigen bedrijf, ziekte in de familie en helaas ook bij mezelf.

3 ankers ben ik verloren, 3 standlijnen die mij vasthielden. 1 daarvan 2 jaar geleden, de andere 2 dit jaar kort na elkaar, binnen een paar weken tijd. Mijn oom, mijn neef en de botte bijl kwam bij mijn moeder. Tot slot nog mijn trouwe maatje gedurende 11 jaar die ik noodgedwongen moest laten gaan.

Ik ben blijven staan maar had al het gevoel dat dat niet lang goed zou gaan. Ik struikel en val en sta weer op in een te hoge frequentie gedurende de laatste jaren.

De overtuiging, de inzet, het vallen, het verlies en toen de laatste druppel.

Toen was Toontje uit balans en zijn laatste lijn kwijt.

Het voelde alsof ik omging in een zuchtje, niet eens een storm, gewoon het laatste duwtje.

Ik verloor stukjes van de puzzel onderweg, stukjes van mezelf. Toen kwam de wind en blies teveel stukjes weg en nu heb ik even tijd nodig die weer bij elkaar te rapen. Dat ik op weg ben toont dit stukje wel. Schrijven is voor mij het plaatsen, afstand nemen, het plaats geven en laten gaan. Wie zelf schrijft zal dat misschien wel begrijpen.

Dank aan allen die me zijn blijven steunen en me trachten op te beuren.

Maar deze boom zal zelf weer moeten gaan staan.


P.s.

Puur kwaad tracht ons nu in duisternis te hullen. Vecht voor het licht!

VECHT VOOR DE LIEFDE!